Zelftherapie met valentijn
Het is 13 februari 2015. Ik heb twee gezellige kaartjes met aapjes in mijn hand terwijl er een veel te stoere vent aan komt lopen. Hij geeft een slinger aan het kaartenrek. ‘oke, dan wacht ik wel even met verder kijken’ denk ik bij mezelf terwijl de kaarten voorbij schieten. Ik hoor hem een paar keer diep zuchten. Hij pakt een kaart, zucht nog wat dieper, zet hem terug en pakt bijna blind een andere kaart en loopt naar de kassa.
Terwijl ik daar nog sta, vraag ik me af of ik dit jaar nog wat met valentijn zou krijgen. Mijn gedachtes vliegen alle kanten op. Ik zie de TNT-post meneer al voor mijn deur staan met een veel te grote kaart in zijn hand. ‘Dag mevrouw, deze kaart past niet door de brievenbus’. Ik zou natuurlijk helemaal blij de kaart aannemen en alle lieve, prachtige woorden over hoe leuk en lief ik wel niet ben lezen. Heerlijk!
Maar is dat nou echt wat ik zo graag wil, heb ik van een ander nodig te horen hoe goed en leuk ik ben? Is mijn valentijn anders mislukt? Ondertussen zie ik een lieve, veel te grote kaart. Een klein te schattig ventje heeft het handje vast van een snoezig klein meisje. Voor ik het weet heb ik hem in mijn hand bij de andere kaarten en sta ik af te rekenen bij de kassa.
Met liefde en trots schrijf ik de kaarten voor mijn jongens, adres, postzegel erop, zo dat voelt goed! Dan de grote kaart, hij ligt voor me, ik zoek een rode dunschrijver en ik begin gewoon te schrijven: Lief mooi mens….. en voor ik het weet heb ik de HELE kaart helemaal vol geschreven. Wauw, dat voelt lekker. Niet nalezen, gewoon dichtplakken, adres en postzegel erop en hoppa in de grote brievenbus!
Ha, dit ga ik natuurlijk aan niemand vertellen. Sta ik er even lekker kansloos op, jezelf een kaart sturen met valentijn. Maar grappig, ik voel me er eigenlijk gewoon super goed over. Ik loop met een lach van oor tot oor en een goed gevoel over mezelf, wat ik mezelf heb gegeven, terug naar huis.
En dan is het 14 februari VALENTIJNSDAG 2015. Ik hoor de post (hij is lekker op tijd) op de deurmat vallen. Ik struikel nog net niet, maar ik ben in notime bij de voordeur. Ik zie de rode envelop, mijn hart maakt een sprongetje. YES, daar heb ik nou echt zin in. Een kaart. Ik zet een lekkere koffie, klop mijn favoriete vanille soja melk op, zet een muziekje op, wierookje aan en daar gaat ie dan! Wat ik toen las, kwam echt binnen, wat een mooi mens ben ik eigenlijk… En wat is er nou fijner dan een kaart krijgen van degene die het dichtst bij je staat, die je door en door kent, die al je intenties weet en die trots op je is. Juist ja, dat zijn de mooiste kaartjes.
Ik kan niet wachten tot volgend jaar. Ik weet dat ik vanaf nu in ieder geval ieder jaar één kaart in de bus heb met valentijn.
“Je mag mijn werk delen of gebruiken zolang je mijn naam er bij vermeld” © Wat Wel Laura Breg
