“Wij hebben een geheimtaal toch mam?”
Het is maandag, de kids hebben een studiedag van school dus dan start deze moeder haar werkweek wel een dagje later.
Er komt een collega onverwachts even langs om een boek op te halen. Zoonlief (6 jaar) komt naast mijn collega zitten, hij wil overduidelijk een beetje aandacht. Hij begint zelfverzekerd te vertellen “Mijn moeder en ik hebben een geheimtaal he” zegt hij terwijl hij zijn hoofd knikt en zijn wenkbrauwen optrekt.
Mijn collega antwoordt “oke, dat is interessant, vertel eens, wat is dat dan voor geheimtaal?” Hij kijkt mij soort van goedkeurend aan terwijl ik me afvraag wat hij nou toch weer gaat vertellen. Hij gaat verder “Nou als ik bijvoorbeeld zeg tv, dan loopt zij” en hij knikt met zijn hoofd richting mij “naar de televisie en doet zij hem aan op een filmpje, ja toch mam?” Ik moet lachen terwijl ik tegen mezelf zeg dat ik dat toch echt niet meer moet doen, te erg toch dat je kind van 6 jaar denkt dat hij een geheimtaal heeft met zijn moeder.
Meneer gaat ongegeneerd verder “En als ik bij de deur sta en ik zeg sleutel, dan komt ze gewoon meteen met de sleutel aan en doet de deur open en als ik bij de deur sta en ik zeg tas, pakt ze gewoon mijn tas die ik altijd mee naar school moet”. Hij kijkt me met een grote lach aan en zegt trots “ja toch mam?” maar natuurlijk, vraag ook nog even bevestiging denk ik. Mijn collega ligt ondertussen helemaal in een deuk en ik kan niet anders dan er ook om lachen, zoals hij het vertelt is het natuurlijk erg grappig en ik reageer: “Ja schat, mama is minder trots op ons geheimtaal, maar ja, het klopt wel wat je zegt”.
Oke, dat ik niet te doen snel ben weten we ondertussen. En dat ik in de gauwigheid dingen maar even snel doe, daar was ik gelukkig ondertussen zelf ook wel achter. Maar goed, nu noemen we het dus ook al geheimtaal en heeft hij dit geselecteerd tot leukste verhaal om te vertellen aan een vreemden.
Eerlijk is eerlijk, ik probeer al enige tijd ernstig het ‘geheimtaal’ eruit te krijgen. Het voelt alsof ik mijn jongste eigenlijk een soort van ontwikkeling naar zelfstandigheid ontneem door gewoon maar even snel alles te doen. Grappig, want mijn oudste (10 jaar) die is juist zo zelfstandig en heeft ook altijd wel de drang gehad om dingen zelf te doen. Die zit echt niet op zijn betuttelende moeder te wachten “Mam, dat kan ik echt wel zelf hoor” hoor ik vaak uit zijn mond komen. En vorige week nog hoor ik mijn Pleegzoon (16 jaar) lacherig zeggen “Lau, ik ben 16 he” Oja denk ik dan, dat kan je natuurlijk ook prima zelf.
Als ik er goed over nadenk is het echt een soort van betuttelende eigenschap. Ik vind het gewoon fijn om te verzorgen en dingen voor andere te doen, tegelijk besef ik me dat verzorgen en de ander iets ontnemen wel in balans moeten zijn. Ik heb er een handje van er niet bij stil te staan, het gaat een soort van automatisch en puur vanuit goede en lieve bedoelingen alleen lijk het of ik er eigenlijk een beetje in door ben geslagen.
Dus dat wordt op mijn handen zitten en dingen soms meer laten gebeuren. Ik sta in ieder geval op scherp voor wat betreft het ‘geheimtaal’. Dat wordt nog een behoorlijke klus, want terwijl ik dit met mezelf afspreek hoor ik mezelf tegen zoonlief zeggen ‘lieverd, zou je je schoenen niet even uit doen als je zo op de bank gaat zitten’ en ondertussen ben ik zijn schoen aan het uittrekken. Dat gaat lekker Lau. Blijven oefenen zullen we maar zeggen.
“Je mag mijn werk delen of gebruiken zolang je mijn naam er bij vermeld” © Wat Wel Laura Breg
