De aftrap
Daar sta ik langs de zijlijn van het voetbalveld. Zoonlief mag eerst een paar proeftrainingen mee draaien. Eerst maar eens kijken of voetbal echt is wat hij wil, voor we hem lid maken van ‘de club’. Ik zie dat hij de bal mag aftrappen. Dat deed ‘ie best aardig, al zeg ik ‘t als trotse moeder zelf! ‘Goed zo kanjer, BAM!’ hoor ik mezelf zachtjes zeggen.
En dan voel ik vertrouwen over mijn aftrap, ja Lau, nu gaat het gebeuren!
Ik heb heel bewust de stap gezet om zelfstandig gezinsbehandeling te gaan ondernemen. En nu is het dan zover. Alles weloverwogen en uitgedacht nadat jaren geleden tijdens een gesprek met een juf mijn zorg ontstond voor gezinnen met problemen die geen hulp vanuit de reguliere hulpverlening willen ontvangen. Mijn hulpverlenershart begint dan sneller te kloppen; ‘Moet ik hier niet iets mee?’
Sommige ‘dingen’ hebben tijd en onderzoek nodig om krachtig genoeg te worden zodat ze kunnen overleven. En die tijd heb ik genomen om zo een krachtig deskundig bedrijf te starten. Gezinsbehandeling is een serieuze zaak. Deskundigheid is essentieel om gezinnen in kwetsbare situaties veiligheid te kunnen bieden. En dat kost tijd. Veel tijd. Jaren. En dan is daar Wat wel!
De proeftrainingen zijn voorbij. Ik vraag zoonlief of hij al weet wat hij wil. Op voetbal of niet? Hij vraagt zich af of alle voetbal overal hetzelfde is (hij is 6 jaar). Ik leg hem uit dat iedere voetbalclub anders is qua sfeer, kinderen en omvang, maar dat het spelletje overal hetzelfde gespeeld wordt. Hij mag kiezen of hij deze club ‘leuk genoeg’ vindt. Of wil hij misschien wel op tennis (dat vindt mama ook leuk)? Of net als zijn broer BMX crossen (lekker makkelijk tegelijk)? Ik voel een lichte drang een andere sport te promoten, met in gedachten al die zaterdagochtenden in de kou en regen, thermo-ondergoed en Uggs aan, duim omhoog om aan te moedigen (‘waarom duurt die wedstrijd toch zo lang!?’)! Roepen vanaf de zijlijn mag niet meer, anders ben ik een te fanatieke voetbalmoeder, en dat moeten we niet hebben natuurlijk! Hij weet het nog niet en wil er nog even over nadenken. Prima jongen, we hebben het er later nog over.
Alles heeft tijd nodig. En die tijd moet iedereen kunnen nemen, om volledig ergens voor te kunnen gaan. Zo ook het opstarten van Wat Wel.
Voor gezinnen met problemen is er tijd nodig. Tijd om te onderzoeken hoe je er met elkaar uit gaat komen. Tijd om te merken dat de problemen misschien wel groter worden en het gezinsleven beheersen. Het heeft tijd nodig, en moed, om hulp in te roepen. Want dan wordt het serieus. Dan zeg je openlijk tegen elkaar ‘we hebben een probleem’. Maar door deze hulp in te roepen (of dat nou regulier is of particulier door Wat Wel) zeg je ook; wij houden van elkaar en willen hier uit komen en het weer fijn hebben samen. We willen ons als gezin samen sterk voelen en maken van de problemen, van misschien wel 1 gezinslid, ons gezamenlijk probleem en lossen dit samen op. De tijd is rijp om er mee aan de slag te gaan. En dat is stoer. Heel stoer! Want dat is pas de echte start, de start van een andere toekomst met elkaar!
Een warme groet
Laura Breg
“Je mag mijn werk delen of gebruiken zolang je mijn naam er bij vermeld” © Wat Wel Laura Breg
